Kratka historija procesa cinkanja

Prvi korak (javno priznat) bio je izvršen od strane francuskog hemičara MELOUIN , koji je 1742 godine predstavio u Francuskoj Kraljevskoj Akademiji  predstavio jednu metodu za zaštitu čelika kroz potapanje u istopljenim cinku. 1836 godine, SOREL, jedan drugi francuski hemičar dobio je patent za zaštitu čelika sa cinkom nakon što je prethodno očistio čelik uz pomoć solucije koja je sadržala 9% kiseline od sumpora. Metoda bila je u to vreme nazvana, galvanski premaz (galvanic paint).

U jednom novinarskom članku koji se pojavio 1992 godine (uz pomoć American Galvanizers Association), Charlotte Evans predstavlja jednu varijantu historiju termičkog cinkanja. U svojim početnim istraživanjima pronašla je u knjizi Sjajni projekti (The Bright Design) napisana od strane Katherine B. Shippen, činjenicu da je fizičar Luigi Galvani, isti koji je pronašao Bio elektricitet i koji je nazvao fenomen kontrakcije mišića (zbog bio struje) galvanizam, poznat kao onaj koji je pronašao proces termičkog cinkanja (galvaniziranje).

Interesantne činjenice vezane za historiju cinkanja mogu biti pronađene u knjizi C. H Mathewson, u poglavlju – CINK – Nauka i Tehnologija Metala i drugih Komponenta, napisan od strane H. D CARUS (1960). Autor priča o najstarijim delu od cinka – jedna statua koja predstavlja jednog idola i koja je bila pronađena na mestu starog naselja Dordosch (Zona Transilvanija) iz stare zemlje Dacia. Druge dve stare narukvice od cinka bile su pronađene u ostacima naselja Cameros, koje je bio uništeno u godini 500 n. E. U starom gradu Pompeja koji je bio uništen u 79 godine pre naše ere bili su pronađeni ostaci jednog dela bunara, parcijalno pokriveni cinkom.

U Kini cink je bio upotrebljen još iz VII veka pre naše ere za proizvodnju novčića i ogledala, za vreme što u Indiji cink je bio poznat još 1000 ili 2000 godina pre naše ere, napisao je CARUS. Čini se da 1730 godine, znanja kineza o prerađivanju cinka stiglo je u Engleskoj gde  je 1740 godine William Champion iz mesta Bristol  bio prvi Englez koji je proizvodio i upotrebio ovaj metal.

U SAD cink je prvi put bio proizveden u Arsenal u Vašingtonu D. C 1835 godine, gde su za ovaj povod bili dovedeni stručnjaci iz Belgije.

Autor Charlotte Evans potvrđuje činjenicu da je prvi put pronašao i predstavio na naučni način proces cinkanja (galvaniziranje) bio P. J Malouin (i ne Luigi Galvani) koji je pred Naučnoj Kraljevskoj Akademiji 22 avgusta 1742 godine predstavio jedan rad koji je sadržao 20 stranica  vezano za svoje eksperimente, i koji je izjavio: smatram da će ovo istraživanje pružiti nova poznavanja kada je u pitanju cink i kalaj.

U maju mesecu 1837 godine, SOREL, jedan civilni inženjer dobio je patent zbog zaštite čelika uz pomoć cinka i kroz potapanje. Isti je do naziv proceduri, odnosno galvaniziranje (galvanizing). U svojim zapisima izjavio je da je uzeo u obzir otkrića Galvanija i Volta u skladu sa kojima elektricitet je generisan od dva različita metala, kao i napomenu da se metali konserviraju kroz oksidaciju. Verovatno SOREL je imao druga poznavanja  u to vreme u vezi sa ulogom koju je imao Galvani; tojest bila je upotrebljena radionica za termičko cinkanje 1830 godine sa njegovim imenom. Danas mi znamo da je Galvani uvek povezivao elektricitet sa životom (sa nečim živim) ali ipak je njegovo ime pogrešno povezano sa invencijom baterije. Pronalazač baterije je bio Volta.

Predložena metoda od strane Sorela, za pokrivanje čelika sa sojem cinka, sastavljala se od čišćenja kroz potapanje u kiselinu, nakon čega su delovi bili stavljeni u istopljenim cinku. U onome što sledi predstavljen je deo iz opisa Sorela. Sorel je dodatno doneo još 23 poboljšanja svom patentu.

Znači da se procedura nazvana galvanizacija odnosi samo na zaštiti kroz potapanje delova od čelika u istopljenim cinku. U budućnosti, ova procedura bila je nazvana hot-dip galvanizing ili elektro hemijsko cinkanje, koja zajedno sa drugim procedurama za zaštitu kroz cinkanje je preuzela naziv galvaniziranja – imajući veze sa evolucijom tehnologije, jezika ili mode. U SAD W. T. Flanders predlaže u svojoj knjizi Galvanizing and Tinning, sledeće nazive: Hot-.dipping, Electro- Zincing, Vapor Zincing, Spray Zincing.

1850 godine Engleska je već upotrebila 10.000 tona cinka za zaštitu čelika. 1900 godine pojavili su se stručni uređaji za uniformno pokrivanje, a 1911 godine aluminijum bio je dodat u istopljenom cinku, kako bi poboljšao performanse zaštitnog sloja.

1883 godine bio je već dat u upotrebu most Brooklyn, koji je prvi suspendirani most koji je ima cinkovane kablove čija dužina je bila od ukupno 14.568 mila, a 1965 godine Rolls Royce je upotrebio prvi put cinkovane strukture za svoje proizvode.